جوامعی که از متوسط پیشرفت و توسعه جهانی عقب می‌مانند و مطرود و منزوی می‌شوند، دو واکنش بکلی متفاوت از خود نشان می‌دهند:
.
یا آستین همت بالا می‌زنند و با شناخت عیب‌ها و آسیب‌ها و رفع آنها، عقب‌افتادگی‌ها را با تلاشی مضاعف و همه‌جانبه جبران می‌کنند (مانند ژاپن و کره)،
.
و یا به خودفریبی و خودشیفتگی و تمسک به صدای خوشایند اما پوچ جغجغه ها روی می‌آورند (مانند ایران و خاورمیانه).
.
آنان در خیال و توهم از خود ملتی می‌سازند که از هر نظر سرآمد بشری است و پدیدآورنده تمدن و خاستگاه هر چیز نیکویی که در هر جای جهان پیدا شود.
.

در این میان عده‌ای سوداگر نیز با سخنرانی‌ها و فیلم‌ها و کتاب‌های غلوآمیز به افتخارات کاذب و پوشالی آن جامعه بیشتر دامن می‌زنند تا هم آنان در برابر موج حقارت ناشی از عقب‌ماندگی احساس تسلی بیشتری کنند و هم خود از نمد_فریفتن و خواباندن_عوام به کلاهی برسند.
.
خواب آلودگیها و تخدیرهایی که فرصت و امکان غارت کشور را بیشتر فراهم خواهد کرد. امروزه ایجاد غرور کاذب و خودبرتربینی نه تنها نیاز جامعه ما نیست، که همچون سمی مهلک موجب بینوایی بیشتر نیز خواهد شد.
.
کوبیدن بر طبل شکوه تمدن و افتخارات_تاریخی و عظمت_باستانی و هر نوع القای غرور و خودشیفتگی، انحطاط و ارتجاع بیشتر را به همراه خواهد داشت.
.
نیاز قطعی جامعه امروز ایران «یک سوزن به خود» و «نقد خویشتن» است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: